Er staan op het moment 9 mariabeeldjes bij mij op de kast. Inderdaad een stelletje transparante kutmaria's, van hun tenen tot aan de kruin gevuld met het enige echte heilzame lourdeswater. Nu ben ik geen fan van devotie, maar maria's weggooien kan ik kennelijk niet en het Lourdeswater bij mij in de gootsteen laten vloeien ook niet. Bovendien vind ik de manier waarop die krengen bij mij op de kast terecht gekomen zijn wel ludiek en om die reden mogen ze bij mij blijven.
.JPG)
Het zijn namelijk nogal bereisde maagden. Ze zijn op missie geweest en onverrichter zake weer terug gekomen. Ik ben eind oktober in Nederland geweest en een vriend vroeg mij of ik niet toevallig wat Lourdeswater op zak had, ik woon nl slechts 40 km van de welbekende grot en Lourdes is min of meer mijn winkelstad. Nu is het niet te doen gebruikelijk voor mij met een litertje Lourdeswater op pad te gaan. Het is zelfs nog nooit in me opgekomen om wat voor mijn moeder mee te nemen, welke aktief gelovig is en bescheiden genoeg om het me nooit te vragen. Overigens zal ik er een volgende reis wel aan denken. Goed, nu is die vriend ook niet het prototype gelovige, dus de vraag verbaasde me rijkelijk. Het achterliggend verhaal is dus dat Gé een broer heeft (Hein) die uitstervende talen bestudeerd (een echte wetenschapper dus) en in het bizonder een indianentaal welke door nog slechts 2 mensen op deze aardkloot gesproken wordt en deze 2 personen wonen in een braziliaans indianenreservaat, juist: daar waar ze wèl bomen maar geen indianen meer mogen kappen. Dientengevolge brengt broer de taalwetenschapper zo'n 4 maanden per jaar door in dat reservaat om deze taal voor de totale verdwijning vast te leggen, er zal op zijn minst iets van in het worldrecordbook van uitgestorven dingen genoteerd worden. Ver voor de komst van Hein zijn er ook missionarissen geweest die wellicht mede verantwoordelijk zijn voor het uitsterven van de hele kultuur van die indianen door ze HET geloof te brengen, een andere taal incluis. Gé zou een week na mijn terugkeer naar Brazilië gaan om de aktiviteiten van zijn broer vast te leggen en hij wilde graag iets meenemen voor de indianen, die trots als ze zijn in hun armoede niet alles accepteren als kado. Geld is nodig maar uit den boze. Mijn aanwezigheid bracht Gé op het geweldige idee om Lourdeswater mee te nemen, want daar hadden die omgedoopte indianen wel van gehoord. Nu vond ik het meteen een goed projekt, dus heb ik hem beloofd om meteen na mijn thuiskomst van de berg af te dalen naar de grot der grotten om die missie in vervulling te brengen.
.JPG)
Ik was zaterdagavond weer terug op mijn franse stek en ben maandag naar Lourdes gereden om mij aan de opgelegde taak te kwijten. Ik heb 9 van die mariaduplikaaien gekocht en deze bij de grot volgetapt met het heilzaam vocht. Tot over hun nekken toe en vervolgens de kroondoppen erweer opgedraaid. Tijdens het inpakken heb ik ze persoonlijk gezegend opdat de waterhoofdigen onderweg niet zouden leeglopen, want ik voorzag dat ze anders met heel ordinair haarlems huis- tuin- en keukenwater overgedragen zouden worden daaro in Brazilië.
De volgende stap was dus naar het postkantoor om het pakket ter verzending aan te bieden. Het pakket moest voor zaterdag, Gé's vertrekdag, in Haarlem zijn en dat konden ze me niet garanderen, zelfs niet met zus of zo bezorgingsdienst. De meeste kansoptie was tevens de goedkoopste, dus het pakket ging voor 25 euro op pad. Mijn missie voltooid, voelde ik me in opperbeste stemming, een goeie daad verricht.
Begin december is zoonlief jarig en met naderende kerst overkomt het ons een pakket bezorgd te krijgen uit Nederland Familieland, dus ik keek niet vreemd op van het briefje van de postbode dat er een tijdens mijn afwezigheid onbezorgd pakket op het postkantoor klaar stond. Plots schoten mij die maagden door mijn hoofd. Ik had nooit de gevraagde bevestiging van hun aankomst gehad, dus kreeg ik het donkerbruin vermoeden dat die trutten met de wet van de leveringstraagheid hun bestemming gemist hadden. Pure nieuwsgierigheid dwong mij direkt naar het postkantoor te gaan en bij het zien van een puntje van het pakket werd mijn twijfel in zekerheid omgedoopt: ik zat opgescheept met 9 verreisde maagden, die onderweg geen traan gelaten hadden, kranige meiden, dat wel.
.JPG)
Ik heb er nog een paar fotootjes van opgestuurd naar Gé met een woordje erbij dat ie dat geld maar op de rekening van zijn broer de wetenschapper moet storten, welke sierraden van indianenhand onder zijn kennissenkring verkoopt, teneinde toch wat geld op te kunnen sturen. Die 25 euro kunnen daar best bij gesmokkeld worden, schat ik zo.
De maagden hadden de boot gemist en bij Gé's terugkeer uit Brazilië waren ze (vreemdelingendienst op pakketten) alweer het land uitgestuurd.
9 maagden gevuld met lourdeswater op de kast bij een volkomen atheïst
Uiteindelijk zijn ze weer op reis gegaan, een jaar later vroeg een vriendin of ik mijn maagden nog steeds had en ze niet af wilde staan voor een andere missie. Zij is van spaanse afkomst en ging met haar vader op zoek naar hun roots ergens in noord spanje. Ze zouden logeren in een nonnenklooster daar en het leek haar een goed plan om die maagden kado aan te bieden voor de gastvrijheid. Ik heb ze afgestoft, ingelegd in een opgepoetst oud leren sieradenkoffer en met Emilie meegegeven. Dit keer zijn ze goed aangekomen en idem ontvangen. Lourdes-Luz-Haarlem- Luz- Spanje, soms mis ik ze, ik was gewend geraakt aan hun aanwezigheid. Ben, mijn zoon, vond het ook jammer want die speelde er af en toe bowling mee...
